نارسايي کلیه از علل اصلی مرگ و میر بیماران در سراسر جهان است. با این حال هنوز روشهای درمانی قابل قبولی برای آن وجود ندارد. دیالیز و پیوند کلیه درمانهای اصلی در نارسایی مزمن کلیه هستند. هر دوی این روشها با محدودیتهای جدی مواجه هستند و از این رو بیماران با مشکلات متعددی همچون تخريب عروقي، بيماريهاي قلبي، فشارخون بالا، عفونتها، خستگي مزمن و تخريب استخواني دست به گریبان هستند. نارسايي حاد كليه نيز نسبتاً شايع است كه حدود 7% بيماران بستري در بيمارستان را شامل ميشود درمان این بیماران بیشتر حمایتی است و با مرگ و مير نسبتاً بالايي همراه میباشد. از این رو تلاشهای جدی برای یافتن روشهای درمانی بهتر در نارسایی حاد و مزمن کلیه در جریان است. در بسیاری از پژوهشهایی که با این هدف صورت میگیرند، کارایی روشهای جدید درمانی باید در مدلهای حیوانی آسیب کلیه ارزیابی شود. از این مدل میتوان برای شناخت مکانیسمهای ایجاد و پیشرفت بیماری کلیه، شناسايي اهداف دارويي بالقوه و روشهاي درماني نوين از جمله داروهای شیمیایی، پروتئینهای نوترکیب یا سلولهای بنیادی استفاده کرد.با توجه به نفروتوکسیسیته سیس پلاتین، یکی از روشهای ایجاد آسیب کلیه در مدلهای حیوانی تزریق این دارو میباشد.
موشهای BALB/c نر در سن حدود دو ماه به مدت ۶ تا ۸ ساعت از آب و غذا محروم میشوند و پس از توزین هر موش به صورت جداگانه، سیس پلاتین با دوز ۱۸ mg/Kg به صورت زیر پوستی تزریق میشود سپس آب و غذا مجددا در اختیار موشها قرار میگیرد. ایجاد آسیب پس از ۴۸ ساعت با بررسی هیستوپاتولوزی یا سنجش مارکرهای بیوشیمیایی خون قابل تائید است. این مدل در موشهای ماده نیز قابل ایجاد است اما دوز دارو متفاوت است.